NH Nieuws | geschreven door R.J. de Boer
Door Robert Jan de Boer
AMSTERDAM – In de serie ‘Iconen’ voegen we iedere keer een nieuw portret toe aan de eregalerij van Noord-Hollandse grootheden. Deze week is dat Ina Brouwer. Zij wilde als student de wereld veranderen en sloot zich aan bij de CPN. Later speelde zij een belangrijke rol in het totstandkomen van GroenLinks.
Biografie:
Naam: Ina Brouwer
Geboren: Rotterdam, 11 april 1950
Beroep: fractievoorzitter CPN, duo-lijsttrekker GroenLinks, directeur emanciptatiezaken, advocate, schrijfster
Als student kwam Ina Brouwer in Groningen terecht. Het “rode” Amsterdam was geen plek voor zijn dochter, vond vader Brouwer, VVD’er in hart en nieren. In Groningen woonden opa en oma, die konden goed een oogje in het zeil houden. Dat pakte anders uit. In eerste instantie voldeed Ina aan alle verwachtingen: ze studeerde rechten en sloot zich aan bij het corps. “Ik vond het vreselijk”, voegt ze er gehaast aan toe.
“Het was 1968. Het bruiste overal, behalve in Groningen.” Een reis naar India gooide haar hele leven overhoop. De armoede die ze daar zag, veranderde alles. “En als je iets wilde doen in die tijd, dan kwam je oude communisten tegen.”
“De CPN was een volkse partij”, zegt Ina Brouwer. “Een echte actiepartij. Niet alleen maar theoretisch. De CPN was tegen de apartheid, voor Vietnam, de vrouwenbeweging, het opvangen van Chileense vluchtelingen, noem het maar op. Het was een hele bruisende beweging.”
Brouwer maakte indruk binnen de partij, zozeer zelfs dat ze op een gegeven moment namens de CPN in de Tweede Kamer terechtkwam, in een fractie geleid door Marcus Bakker. Toen Bakker stopte, werd Brouwer ook nog eens naar voren geschoven als zijn opvolger. Ze kreeg daarbij te maken met een richtingenstrijd binnen de partij: feministen, vernieuwers en orthodoxen vlogen elkaar regelmatig in de haren. Ze ging met iedereen de discussie aan, maar kon het nooit goed doen. Haar naam werd door sommige communisten zelfs van de verkiezingsposters geknipt. Zo’n beetje iedere stroming binnen de CPN verweet haar met de ander in gesprek te zijn.
GroenLinks
Brouwer deed uiteindelijk het licht uit bij de CPN. “Dat was niet wat ik wilde”, zegt ze erbij. “In 1986 wilde ik samen met PSP, PPR en EVP, maar de PSP lag dwars. Fred van der Spek zag het helemaal niet zitten. Dus we moesten allemaal apart de verkiezingen in. Dat werd een ramp: PSP kwam met een zetel in de Kamer, PPR met twee, CPN was eruit en EVP ook.”
Voor Ina Brouwer was samenwerking onvermijdelijk: “We denken hetzelfde, we doen hetzelfde.” Maar toen dat eenwordingsproces volgens Brouwer onvoldoende opschoot, stelde ze zich beschikbaar als lijsttrekker, samen met Mohamed Rabbae. Ze wonnen het referendum, maar het ontbrak aan een stevige machtsbasis. “Er was veel weerstand”, herinnert Brouwer zich. “Bij de verkiezingen in ’94 verloren we een zetel. Toen heb ik gezegd: dan ben ik te vroeg geweest. Ik heb te weinig draagvlak, dus toen ben ik opgestapt.”
“Ik ben niet de enige geweest die heeft bedacht dat de CPN met andere linkse partijen moest gaan samenwerken”, zegt Brouwer. “Daar waren heel veel mensen mee bezig. Maar ik was wel de enige die lijsttrekker werd en dat kon verwoorden, omdat ik er in geloofde. Zo ging dat bij het duo-lijsttrekkerschap, het emancipatiebeleid en als advocaat. Ik neem geen zaken aan waarin ik niets zie. Ik neem alleen zaken aan waarvan ik denk: dat is heel naar dat zoiets gebeurt. Daar ga ik eens eventjes achteraan.”